Guri. Kor skal eg begynne. Eg ligg på det gammle internatet. Med Arnhild, som skal til Madagaskar med Ingrid, og ei frå Madagaskar. Seheno, etter ein blomst! Vi lever virkelig i ei boble her – snakker engelsk heile dagen, og kultur. Guri. Kulturene. Det føles ut som om alle kulturene frå alle verdens hjørner er samla her – i lille Mandal! Eg kan gjerne sei at eg har kryssa ein del landegrenser. Frankrike, Madagaskar, Brasil, Uganda – og ikkje minst Nepal. Mira name Marianne ho. Mitt navn er Marianne. Er LÆRER. Eg lærer ikkje, men LÆRER! Virkelig lærer. Å respektere. Forstå. Og vi trudde Norge var verdens navle? Åpningen bestod av dans frå Brasil, sang frå Rwanda og tale frå rektor: Om å være tilstede. Dette året er nødvendig. Godt, og utfordrende. Eg kom i snakk med ei frå Uganda – om omskjerelse. Kultursjokk. Menn danser naken med eit sjal rundt hoftene. Hopper opp og ned på gato framfor alle og ein kvar som vil sjå. Så skjer omskjærelsen. Dei skal stå med hendene opp mot himmelen uten å lukke augene. Uten å vise svakhet. Viser dei svakhet blir dei ikkje menn, men gutter - and nobody wants a boy (som vi sei her). Det som er så rart er at dette skjer no. I denne verden, i min tid, og eg aner ingenting om det. Alt høres så fjernt ut. Så mykje har dei å dele. Så mange tanker, og dei vil virkelig dele. Allerede no har eg hørt så mykje. Og dei er så åpne. Så glad for at vi vil lytte. Så gjestfrie, så glad i å danse, synge. Dei synger frå sjela si. Med alt dei har. Allerede første dag, begynner eg å forstå. Å kjenne på kroppen for ein samensatt verden vi lever i! .. Og religionen. Trua. Dei er ikkje som oss – innestengte, og redde for å fortelle omverdenen om si tru. Seheno viste meg bilder frå kyrkja si. Åh. For eit fellesskap – for ein tilhørighet. Så naturlig det er for ho å dele si tru. Vi har så altfor mykje å lære. Vi er brødre og søstre med alle kristine – alle troende – i heile verden. Det er ingen landegrenser som skiller oss. Ho viste meg nåke allerede første kveld, uten å tenke over det: Good Night, sa eg. Ho svare det samme. Det blir stille, før ho plutselig reiser eg opp. O No! I forgot to pray!! Det blir stille, og eg ser ho ber. Ho legger seg ned, og sovner.

Konklusjon dag 1: Vi i Norge er virkelig ikkje verdens navle, og er ikkje kongen på haugen. Vi må bli ydmyke i møte med andre mennesker!